Na defensa...das nosas vidas!Porque iso é o que está en xogo.
Estásenos a presentar un futuro de afondamento na explotación xa presente.
Cun mercado de traballo onde os mínimos dereitos conseguidos ao longo da historia, serán iso, historia. Onde teremos que vender a nosa forza de traballo durante 40 anos para cobrar una pensión, que se poderá chamar digna, quizais, para quen fai da necesidade unha virtude. E deberemos ter cotizados como mínimo 15, quizais 20, ou xa veremos cantos anos, para ter dereito a unhas migallas.
Non sabemos cantos contratos teremos que acumular para acadar isto no mercado de traballo da precariedade e o libre despedimento. O que si sabemos, porque o estamos a vivir xa, é que será nun entorno de traballo cada vez máis hostil, máis explotador, peor pagado, e onde perderemos incluso a capacidade de decisión sobre a distribución do noso tempo, grazas á implantación de horarios e calendarios “flexíbeis”. Onde non teremos nin sequera xa, nin a posibilidade de conseguir pequenas melloras a través da incidencia nos convenios colectivos.
Neste contexto, apelar á negociación, ao “arrimar o ombreiro”, ou a loitar por ter dereito a facérmonos un oco na engrenaxe deste sistema, supón case ben, un chamamento ao suicidio colectivo.
Os dereitos polos que cabe loitar son, en todo caso, os de non ser explotadas/os. O dereito a ter cubertas as nosas necesidades. A que, entre outros, o acceso á vivenda, á cobertura sanitaria, e incluso a bens absolutamente esenciais como a auga, sexa un dereito, e non un gran negocio. A recuperar a capacidade de decisión e o control sobre as nosas vidas. E a que a propia loita por estes dereitos non sexa reprimida e criminalizada.
A nosa loita non pasa porque nos deixen seguir producindo unha riqueza que, a maiores dos prexuízos causados na súa creación, lonxe de beneficiar ao conxunto da sociedade, é apropiada e malversada por unhas poucas mans.
O noso obxectivo non pode ser convertérmonos nunha peza máis dunha engrenaxe que nos espremerá durante toda a vida.
Senón parala.
Xa.
Grupo de Axitación Social, xaneiro de 2011.
Texto repartido en Vigo durante as manifestacións sindicais do 27 de xaneiro.
