Ao igual que en anos anteriores, pero cada ano máis grande, con máis visitantes e peor desde un punto de vista "civil"; a xente de vigo temos que sufrir a próxima fin de semana (a apoteose é o 18 de xullo) unha auténtica invasión do militarismo máis rancio e ao mesmo tempo máis moderno tecnlóxicamente. Esas maquiniñas que matan como en videoxogos en guerras como Iraq ou Afganistán, son en Vigo motivo de espectáculo e regocixo para deceas de miles de persoas que veñen de todas partes a desfrutar dos seu ruido infernal e as súas simpáticas cabriolas aéreas, como se non houbese aquí xente abondo que o pasa bomba con estes cacharriños de morte...sen ir máis lonxe o goberno bipartito PSOE/BNG por exemplo, en Vigo non precisamos un goberno do PP para que os exércitos sexan ensalzados aos altares como grandes símbolos da cidade.E é que como tamén xa pasou o ano pasado, a maravillosa e pacífica Armada Española súmase á festa (relacionandoo vaia un a saber por qué co bicentenario da cidade... fragata de combate, buque Juan "Sebastián Elcano" e máis monstruos mariños para visitas guiadas e desfrute de nenos e maiores, ademais xura civil da bandeira para quen queira animarse e de seguro que hai cola...( http://xornal.vigo.org/xnnoticia.php?noticia=13828)
Enlace do festival aéreo:
http://wwwfestivalaereovigo.com/index.php?option=com_content&view=article&id=69&Itemid=73
Enlace do que se fixo o ano pasado contra estas loucuras:
http://galiza.indymedia.org/pt/2009/07/20495.shtml
Texto que se reparte este ano (igual ao do ano pasado con mínimas variacións, total...):
A GUERRA COMO ESPECTÁCULO
Watchmen
O grande mérito das sociedades consideradas modernas sobre calquera outro tipo de organización social é a dimensión do simulacro, ao punto de invertir por completo o sentido da realidade. A apariencia ten a ben ser a forma máis lograda de goberno na actualidade ou cando menos así se desprende do consenso acadado entre as multitudes anodinas, fanáticas espectadoras da súa propia miseria existencial. Isto significa que calquera actividade, por banal que sexa, está suxeita por forza á representación espectacular. Á disociación entre realidade e ficción. Á farsa en suma.
A celebración dun novo Festival Aéreo representa todo o antedito e moito máis por canto esa mesma inversión dase en termos de participación cidadá, de recoñecemento dos valores cívicos de corpos e forzas de seguridade do Estado, de cooperación internacional en materia antiterrorista, da diplomacia como unha das artes por excelencia e por tanto de prestixio institucional. Un festival cuxo orzamento foi asumido pola alcaldía de Vigo, a mesma que lle nega o albergue da Gota de Leite aos sen teito para acoller no seu lugar a Universidade Corporativa do Clúster da Automoción. A mesma que preside a Rede Española de Cidades Polo Clima sen atender ao despilfarro enerxético dunha tal exhibición militar. A mesma que patrocina novos aterramentos na Ría ou fai apoloxía do urbanismo coercitivo sen amosar a máis mínima sensibilidade sobre o entorno inmediato. E finalmente a mesma que festexa por todo o alto tres anos de goberno hostil para con a súa propia cidade.
Unhas Forzas Armadas, non o esquezamos, cómplices do estado de excepción xeralizado por doquier baixo a consigna de guerra global permanente en escenarios tan dispares como África, Asia ou Latinoamérica -mesmo a Europa das liberdades- cos resultados que as democracias occidentais deciden en cada momento segundo os intereses en liza. Golpes de estado, ocupación militar, ataques preventivos, peches de imprensa, ilegalizacións de organismos populares… Así acreditamos nas palabras de Guy Debord cando afirmaba para asombro do común que no mundo realmente invertido, o verdadeiro é un momento do falso.
A rotundidade do noso rexeitamento ven dada, toda vez, pola impronta simbólica dun evento de tales características, moi na liña do decadente estilo de vida moderno, pero sobre todo á impostura que supón xogar á guerra como se tal cousa. Como se fose máis unha prolongación edulcorada da industria de lecer para consumo masivo. Desviando a atención sobre a súa natureza real –o entrenamento militar en pleno territorio urbano- mediante un exercicio de embrutecemento colectivo. De aí o noso compromiso por erradicar de maneira absoluta as estruturas militares, sexan cales sexan, e pular a prol dunha transformación radical da organización social que teña por meta a liquidación dun mundo que xa non recoñecemos como propio.
Porque a guerra na era do turbocapitalismo é un espectáculo digno de ser descifrado en toda a súa complexidade pero tamén porque a guerra é, ante todo, un estado de ánimo.
Espazo Aberto Antimilitar
http://www.nonaogastomilitar.org
