A
Crise é unha
estafa...
Porque é a definición de estafa a que mellor
explica a situación que estamos a vivir. Porque non é certo
que non haxa cartos para a sanidade,
educación, salarios ou gasto social e por
iso temos que
soportar reformas e recortes. Os cartos estan aí, simplemente téñenos outros.
Estáfannos
os gobernantes, que actúan co
principio de que para salvar a economía hai
que salvar primeiro os bancos que a levaron ao desastre. E así, quítannos
os cartos vía impostos, retencións e
privatizacións
de servizos mentres se inxectan millóns en bancos e entidades financeiras e
privadas, das que, por suposto, eles/as mesmos/as
participan.
Unha situación que se
agravará co novo “non-rescate” europeo, toda vez que ―lembremos ―, no 2011 se modificou a
“intocábel” constitución para
situar o pagamento da débeda como gasto
prioritario do estado, por riba de calquera outro como o gasto social.
Estafa dos propios bancos, que seguen acaparando millóns e
millóns que nos quitan,
tanto a nivel individual coma colectivo alegando a “necesidade
de manter a liquidez do
sistema”.
Estafa de analistas e institucións
académicas que proclamaron as virtudes do libre mercado e da desregulación das finanzas.
Estafa dos grandes capitais,
que rendibilizar a situación mediante
amnistías fiscais e Sociedades de Investimento de capital variábel,
tributando ao 1%.
Estafa de multinacionais e
empresarios que nos rouban dereitos laborais coa escusa de manter postos de traballo, mentres
aumentan os seus beneficios e,
sobre todo, o seu poder sobre nós.
O
Capitalismo é un Roubo
Por iso,
a estafa da crise non lle é
algo alleo, extraordinario ou
accidental.
A
cerna do capitalismo é precisamente o roubo,
a apropiación
̶por
parte dunha reducida elite ̶ dos medios necesarios para cubrir as nosas
necesidades de alimentación, vivenda, benestar, coñecementos,
etc.
Deste xeito, obrígasenos a
someternos ás súas leis para sobrevivir. A acceder a todos e cada un
dos
recursos que precisamos a través da vía do mercado, onde tamén nós mesmas nos temos
que vender. Vender xa non só a
nosa forza de traballo, senón a
nosa dispoñibilidade permanente, o noso
tempo todo. En definitiva, a nosa vida e a un prezo
cada vez máis baixo.
Ou ben quedar fóra del, engrosando
ese remanente de excluídas que son expulsadas
cara á pobreza, servindo de presión sobre o
mercado de traballo, de cara a que
aceptemos unha precariedade, flexibilidade e
explotación aínda máis salvaxe ou, senón, quedar sometidas á dependencia de quen
teña a “sorte” de entrar nese
mercado de escravos/as.
Roubo do noso
poder de decisión sobre as nosas vidas a nivel
social e individual.
Contra
o Capital, Loita Criminal
E este sistema, baseado na estafa e no roubo, que premia e
amnistía os
que mellor lle serven, é quen
criminaliza as persoas pobres, as paradas, as inmigrantes, as enfermas, as vellas; pretende que as culpas da crise e
do endebedamento recaian nas máis débiles da sociedade, culpabilizándoas ademais da súa
situación.
Aqueles que están a se embolsar e
desviar miles de millóns de euros pretenden
sinalarnos
como “delincuentes” a quen vende DVDs na rúa, a quen
rebusca nos contedores, a quen
ocupa unha vivenda baleira ou unha terra para traballar, ou a quen
expropia comida nun supermercado, ben
para asegurar o seu sustento ou
para denunciar publicamente a
pobreza sistémica como xenocidio encuberto.
Pero sobre todo, criminaliza aos que lle pretenden plantar cara. Estamos vivindo
un gravísimo endurecemento do código penal e
a creación dun estado de
excepción no que ̶̶ coa a máxima de que “todo é terrorismo”̶ se pretende acabar con calquera
forma de disidencia política, obreira ou social.
Pero a resposta
ante este saqueo, espolio e liquidación de dereitos sociais é inevitábel.
Non podemos dedicar os nosos esforzos e sacrificio a manter
este sistema criminal que nos explota e oprime por máis
tempo.
as apandadoras
Vigo, novembro 2012
